Hoi allemaal!
Ik dacht eerst, ik maak opnieuw een boekverslag over 'En toen kwam jij. Waarom je niet één maar twee papa's hebt' van Tom De Cock... But then it hit me! Het gaat gewoon niet, dat past gewoon niet bij dit boek. Dus doe ik lekker iets compleet anders :) Daarom ook dat deze 'boek-blog' op deze donderdag verschijnt en niet op de eerste donderdag van de maand.
Voor wie het boek nog niet gelezen heeft, geen nood, ik denk niet dat er veel spoilers aanwezig zullen zijn, en dan nog. Het geeft niet...
Het boek zat sinds vorige week dinsdag standaard in mijn boekentas. Waarom? Omdat ik nu eenmaal graag lees op de trein. Het is de enige plaats waar ik tijd en rust vind om te lezen en waar ik een super spannend boek ook echt op het spannendste moment moet stoppen om uit te stappen. Super als je op de terugweg pas kan verder lezen. Dus zo ook met dit boek.
Woensdagochtend: Koptelefoon op (ofja, oortjes in) en muziek aan. Afspeellijst van deze week: Bart Peeters zijn cd (Het Beste En Tot Nog Eens) en een paar random liedjes die ik toevallig deze week ook in mijn 'onlangs toegevoegd' had staan. Perfect om een boek te lezen dus. En ja, met dank aan de trein heb ik er welgeteld een week(!) over gedaan om het boek uit te lezen. In de coffeeshop op school (een andere, niet nader te vernoemen, radiozender moeten weren met de klanken van Heist aan Zee) en op de trein terug naar huis heb ik gelachen en echt met tranen in mijn ogen gezeten. Wie mijn Tweets gevolgd heeft wist dit natuurlijk al lang. Uiteindelijk heb ik het boek uitgelezen op een maandagavond-nacht in mijn bed. Ik kon het gewoon niet riskeren van in tranen uit te barsten op de trein.
Daarna begon ik op de trein mijn favoriete passages op te schrijven. Kwam er simpelweg op neer dat ik haast op iedere pagina wel iets had gevonden. Niet echt doenbaar voor een blogpost dus XD Maar euhm, Mustafa de Zesde zal mij toch altijd bijblijven. En help mij onthouden, beste lezer... Of liever, help mijn vrienden onthouden, dat (indien ik ooit om een of andere reden naar een andere stad moet verhuizen en dus geen saxofoon meer kan spelen in de fanfare) ik ook zo'n ontvangst wil op mijn werk. (en (duh) wil MEESPELEN!) Verder, help mij please onthouden dat ik een kinderkamer moet voorzien als ik ooit met mijn (hopelijk toekomstige) vriend ga samenwonen... Just Saying.
Om mijn idee te verduidelijken bij deze blogpost -> Ik hield echt van de "brief-in-boekvorm" kinda aanpak van Tom in het boek en het sprak mij gewoon aan. En ik ga eerlijk zijn, nee ik lees echt niet graag autobiografieën maar deze had mij gewoon beet van begin tot einde. Net door deze speciale vorm van schrijven (en het interessante thema voor een toekomstige SCW'er) las het als een trein.
Swat, genoeg gebazeld of ik kan zelf een boek gaan schrijven. Hierbij mijn brief aan mijn (hopelijk) toekomstige kind.
Dag kleine :)
Nee, je bent er nog niet, maar ik zal het je toch vertellen. Ik sta op dit moment aan het begin van mijn leven als een twintiger. Normaal de periode waarin werk-huisje-tuintje-kindje op de proppen komt. Veel van mijn vrienden rondom mij zijn er al aan bezig, zwangerschappen vliegen mij rond de oren op dit moment. Zelfs mijn nicht en neef ( ja oké, ze zijn 3 en 6 jaar ouder) zijn al een eindje het huis uit. En eerlijk? Ik kom er echt horendol van.
Maar ik moet toegeven, ik begin er zelf ook al over te denken. Word je een jongetje of een meisje? Is het A-woord een optie? Ga ik ooit ook een pleegkindje in huis nemen? Maar vooral: waar vind ik in godsnaam een lief om dit allemaal mee te doen? Nu kan je al denken, de dag van vandaag heb je dat toch helemaal niet meer nodig om mama te worden? Nee,oké, je hebt gelijk... Toch wil ik graag iemand - dagelijks als het kan - aan mijn zijde. Iemand waarmee ik het geluk kan delen van een kindje en die - liefst van al dan toch - ooit tegen mij ook nog eens volmondig "JA" kan zeggen bij de burgemeester en de pastoor. Cliché, ik weet het, maar het is een droom die ik ooit wel eens wil verwezenlijken.
Als je ooit oud genoeg bent en je alle Harry Potter boeken en de favorieten van mama (en papa, oma, opa en meter enz. ) hebt uitgelezen of laten voorlezen, zal ik je op een gegeven moment - mits het boek de jaren (en verhuizing(en)) heeft overleefd - een klein maar relatief dik boekje in de hand drukken... Een boekje met de titel 'En toen kwam jij. Waarom je niet één maar twee papa's hebt'. Je zal mij hoogstwaarschijnlijk vreemd aankijken en vragen "Maar mama, waarom moet ik dat lezen?". Dan zal mijn simpele antwoord zijn aan jou :
Hoewel het zo luchtig (want komaan, Tom, geef toe, het ging er soms wel wat over) geschreven is gaat het over een zeer - op dat moment(anno 2009-2016) dan toch - zwaar onderwerp. Een onderwerp waar ik, in die periode, nog niet vaak had bij stilgestaan. En het gebruik van de vele adjectieven, spreekwoorden, uitspraken (noem maar op) maakt het dat tikkeltje interessanter om te blijven lezen. Verschiet ook niet, kleine schat, als je je aangesproken voelt door de grote meneer die dit boekje heeft geschreven. Hij schreef het dan misschien voor zijn dochter maar gans Vlaanderen (en daarbuiten) voelde zich persoonlijk aangesproken. Mezelf incluis.
Het voelt ook gewoon anders als je een boek leest waar de verteller ook echt vertelt aan een, al dan niet fictief, publiek. Het is dan nog veel specialer als je meegetrokken wordt in de gebeurtenissen. Als alles uitgelegd wordt. Wanneer de emoties eigenlijk bijna letterlijk van het blad springen. Dat maakt een boek nu zo speciaal. En dat is wat er gebeurd is met dit boek. En nee, voor je het vraagt, kleintje van me, ik zal je niets vertellen waarover die grote meneer nu eigenlijk heeft geschreven. Dat moet je zelf maar uitvinden.
Ik wens je veel leesplezier schattebol en laat me vooral eens weten wat je er nu echt van vond.
Ik ben benieuwd
Dikke kus.
X
Bye!
X
