And the haters gonna hate... - mijn peststory

Hoi allemaal

Tijd voor een heeeeeeel lange post. Dat dit de eerste post ging zijn van 2020 was zeker niet gepland maar bon, hier is hij dan. Ter “ere” van de week tegen pesten, mijn verhaal. Over mijn ervaring met pesten. Waarom dit niet op instagram staat? Gewoon te lang! Helaas. Dus hierbij.


——————————————————————————————————————-

Ik heb heel, heel lang zitten twijfelen of ik dit ooit zou posten. Maar toen dacht ik, fuck it, het kan maar helpen bij anderen om in te zien dat je nooit, maar dan ook nooit moet opgeven. 😇

Ik heb er al veel over zien passeren deze week..over pesten, gepest worden. Zowel van vrienden, kennissen als totaal onbekenden. Vehalen van dat ene jaar of de jaren in het lager of hoger. Op het werk, tijdens een vakantie,....

Misschien is het ook eens tijd om een tip van mijn verleden vanonder die sluier van de ontwetendheid te halen.🤔

In de eerste jaren, en dan bedoel ik echt jaaaaaren, educatieve opleiding (laat het ons zo noemen🤷🏽‍♀️) ben ik echt vaak tot een uiterste gepest geweest. Met woorden. Die harde woorden. Die stomme, stekende woorden van gasten die er, nu op teruggekeken, waarschijnlijk gewoon iemand zochten om hun eigen moeilijke periodes op af te reageren. Na enkele jaren mondeling ging dat naar msn - toen dé hype- en uiteindelijk nog wat verder op sites zoals Netlog en dergelijke. Facebook? Dat was nog niet “de mode”. Dat bestond toen zelfs nog niet!

Het eerste onderwerp van al die pesterijen? Een bril dragen. 🤓 Heb ik dan ook thuis gelaten tot het zesde leerjaar. Zes jaar lang echt geweigerd om een bril te dragen tot in het zesde leerjaar. Ik moest constant vragen aan de andere leerlingen om te zeggen wat er op het bord stond. Dan ben ik opnieuw beginnen brillen...tot groot jolijt van de andere leerlingen. Maar gelukkige had ik tegen dan duidelijk gemaakt dat er met mij niet te sollen viel. Of dat dacht ik toch.

Vanaf het eerste middelbaar kwamen de pesterijen gewoon terug. Een nieuwe school - ok veel lln van mijn oude school zijn meegegaan naar daar - maar ook veel nieuwe leerlingen. Velen die mij niet kenden en dachten dat ik een gemakkelijke prooi was. Dat was toen ook weer zo. ⚽️ Ballen tegen mijn bril, boekentassen wegstoppen,... gelukkig had ik toen heel goede leerkrachten die iedereen persoonlijk kenden en echt zorgden voor ons. Wanneer ze de indruk hadden dat er iets scheelde werd je uit de rij geplukt en bij de coördinator gebracht voor een check-up. Pesterijen werden ook onmiddellijk de kop ingedrukt. Gelukkig maar. 🥰

In het derde middelbaar veranderde alles opnieuw. Weer een andere school, compleet alleen, ik kende niemand. 😰De eerste week liep ik compleet verloren. Ik stond alleen, leerde niemand kennen in de klas en vond de nieuws school alles behalve leuk. Gelukkig kreeg ik aan het einde van de week opeens een berichtje op Netlog van twee klasgenootjes. Die vroegen of ik in de pauze niet bij hen wilde zitte en zo ontstond een vriendschap die nu, 10 jaar later, er nog altijd staat.😍

Maar ook die vrienden bleven niet gespaard van de pesterijen. 😔Want ja, als een iemand in de vriendengroep gepest werd, konden de andere er zeker van zijn dat het ook ooit hun kant ging op komen.  Ik was 15 en wist nog niets van “dresscodes” of “de perfecte make-up”. 🧖🏽‍♀️Hell, ik keek ‘s morgens misschien een halve seconde in de spiegel na het tandenpoetsen en draaide toen mijn haar in een staart. Of beter, dat deed ons moeder toen nog. 👩🏽

Naarmate het derde jaar middelbaar vorderde werden de pesterijen heviger, MSN (ja, dat bestond toen nog) werd een speelplaats voor pesters. Want ja, wat ging ik - de ontwetende, schuchtere, 15 jarige doen tegen die bende? Juist ja, niets. Want eerlijk? Die dingen trok ik mij weinig van aan. - Mijn vrienden geloofden dit niet echt, wat ik nu wel begrijp want toegeven of niet, ik heb daar ergens wel nog iets aan over gehouden. Het was pas toen die vriendin van hierboven lucht kreeg van de berichten dat haar mama ermee naar school stapte. Ik weet zelfs niet tot op de dag van vandaag of mijn ouder daar ooit van geweten hebben. Waarschijnlijk niet. 🤷🏽‍♀️ (en dat laat ik liever zo)

Maar terug naar die berichten. School riep de pesters op het matje en liet ze een brief schrijven om hun verontschuldigingen aan te bieden. Juist ja. Een brief.  📝

Mijn reactie: “een brief? Sorry, maar dat kan iedereen. Ik geloof er geen bal van.” 

Leerlingenbegeleider: “ja maar (echt) we zouden toch graag hebben dat je dat aanvaard.” En zo geschiedde. Het pesten? Dat bleef gewoon doorgaan. 😑

Het was zelfs zo dat ik op een gegeven moment naar het CLB moest omdat ik wel heel “gevoelig” overkwam. Nee mevrouw van het CLB, dat ging niet overgaan met een “cursus emotiebeheersing” of eens een “praatje met mijn ouders erbij”. 😑😑😑😑😑Ten slotte lieten ze mij ook daar gaan met het idee dat ik gewoon wat gevoelig was. En de pesterijen bleven verder aanslepen.

Zo erg zelfs dat die vriendin ermee op de proppen kwam dat ze van school ging veranderen. - hier was ik, na het toesmijten van mijn fietsremmen midden de baan (I remember it like it was yesterday), zo kwaad, verdrietig, bang voor dat ik linea recta naar de directeur ben gestapt om het pesten nog eens aan te klagen (real story). Die vriendin is dan gelukkig🍀 bijgedraaid en bleef tot het einde van het zesde jaar gelukkig bij mij in dezelfde klas. #friendsforever!🥰

In die 4 jaren zijn er af en toe wel nog wat “mopjes” geweest. Maar dat viel al bij al gelukkig wel nog mee. In het 5de middelbaar ben ik dan ooit eens écht kwaad geworden in het bijzijn van een hoop medeleerlingen omdat ik het gedrag van een pestkop zo verschrikkelijk beu was. Zoiets hadden zo nog niet gezien bij mij. De “mopjes” zijn dan compleet weggevallen en ik kon de twee laatste jaren middelbaar goed afsluiten. 

Tot op die ene middag LO. Rondjes lopen rond het station (berg op berg af, 🏃🏻‍♀️sommigen deden zelfs een blokje rond zonder dat de leerkracht het wist). Maar bibi hier deed mooi wat er gevraagd werd. Rond het station. Ter info, nee ik ben geen loper, ik HAAT lopen, maar ik deed mijn best om toch 1 ronde te doen. Wat al heel afschuwelijk was. Wat nog erger was? Het feit dat gewone mensen die aan het station stonden ons konden zien passeren met onze rode kop, compleet buiten adem. En nee, die waren niet altijd even vriendelijk. 

Zo herinner ik mij nog één voorval heel levendig. Ik liep alleen (want ja, traagste enzo) en was echt kapot (bergop juist gedaan). Toen ik boven aan het station kwam zaten er 4 oudere pubers in het bushokje. Natuurlijk toen ze mij in de gaten kregen begonnen ze te roepen en te lachen en te doen. Ze gingen mij zelfs de weg versperren. Maar ik had toen al geleerd dat negeren het ding was waar pesters geen brood van gegeten hadden. Ze wisten niet wat te doen toen ik niet reageerde en lieten mij gewoon passeren. Nadien heb ik de docent ingelicht en zo heel toevallig waren dat oud-studenten van hem. Needless to say dat dat wel een heel awkward moment was toen we aan hen passeerde  op weg naar school.😂

Mijn fierste moment in LO? Toen ik ooit, in het tweede middelbaar, de grootste pestkop tijdens netbal een wel zeer pijnlijk moment heb bezorgd. Maar dus klokkenspel pijnlijk...if you know what I mean. Mijn andere fiere moment? Afstuderen in het zesde met een 93 voor LO op mijn rapport. Hebben die negen jaar volleybal toch nog voor iets geholpen! 🤪🥳

En dan, de grote vraag, waar ga je studeren na die vele jaren? Mijn antwoord : GENT. De stad waar mijn ouders zijn gaan studeren. Ver weg van mijn huidige omgeving maar toch niet te ver dat ik niet iedere dag over en weer kon naar huis. Op kot gaan vonden ma en pa nu er toch net weer wat over. Ik heb ook niet doorgedrukt - waar ik nu misschien wel een beetje spijt van heb, maar bon. 😅🤷🏽‍♀️

Dé blijvende vraag van mijn ouders? : “maar waarom Gent??”. Tjah, ik kende niemand dus kon ik compleet opnieuw beginnen. En gelukkig maar, ik leerde vrienden voor het leven kennen🥰🥰🥰🥰 en had een zalige tijd om eindelijk, na al die slopende jaren vol pesterijen, uit mijn schulp te kruipen. Een sociaal vak leek mij uiteindelijk wel te liggen🥰 - maar theorie studeren duidelijk niet.🙄

Na 3 jaar zwoegen werd een ultimatum gesteld, of ik ging ergens anders studeren of ik ging ergens dichter bij huis iets anders studeren. Ik koos voor de eerste optie en kwam opnieuw in aanraking met een compleet andere mentaliteit. En - tot grote schrik van mezelf - dezelfde mentaliteit van in de stad van mijn middelbare school.

Het verschil? Ik stond er veel, maar dan ook veel mondiger voor. 🦹🏽‍♀️ Nee, mondelinge examens lukten niet altijd even vlotjes - de faalangst zit nog altijd heel, heel erg diep- maar vrienden werden vanaf de eerste dag, de eerste les gemaakt. En ik kon eindelijk (behoorlijk) gerust ademhalen. Iedereen was wat volwassener, pesterijen bleven uit, een zalige tijd.

Om af te sluiten - als je tot hier gelezen hebt, merci, chapeau, had je echt niets beter te doen? - wil ik nog even meegeven dat pesten zeker de wereld niet uit is voor mij. Gegarandeerd kom ik die stomme pipo (pesten dus) nog wel een aantal keer tegen in mijn leven. Of het mij iets kan schelen? Zeker wél! Want achter dat pestgedrag zit een persoon die niet inziet wat zijn/haar gedrag met een mens doet. En dat, beste mensen, is dé levensles die ik voor altijd met mij meedraag. 

Laat de pesters maar pesten dan, maar trek je er verdorie geen bal meer van aan! Keer nadien dan - indien je dit zelf wil - wel eens terug naar de pester en vraag hen dan wat hun reden was. Er is altijd een reden. Hoe graag ze het ook niet willen toegeven. Er is ALTIJD een reden. Niet vergeten 😉 xxx

#stipit #samentegenniemandpesten #movetegenpesten #dontletthehatersgetyoudown #hatersgonnahate @ketnet_be