Hallo jij zot geval van de radio.

Dag Tom...
Het is je laatste dag en je bent net begonnen aan je laatste planeet

soooo…

flashbacktime!

Of het 11 jaar geleden is? Ik ga eerlijk zijn, ik heb geen idee. Maar meer dan 8 is het zeker. Ik zat ergens in het 4de of 5de middelbaar. Niet echt prachtig in mijn vel, maar dat zit niemand op die leeftijd. MNM kwam toen af en toe eens mijn slaapkamer binnenstromen. Vaak, zeer vaak zelfs met Peter als stem van het programma. Toeval? Hoh niet echt, hij was toen nog zo wat hét gezicht van MNM.
2012 kwam langs en toen begon MNM meer en meer te klinken in mijn kamer. Ik begon vaker te luisteren en dat allemaal door die recordpoging, 185u radiomaken, tijdens de examenperiode van mijn 5de middelbaar.

Ondertussen passeerden De Cock Late Night, Weekend De Cock en uiteindelijk Planeet De Cock af en toe ook eens op mijn radar. Leuk, maar zelden tijd om te luisteren want druk, druk, druk. (Welke tiener had nu ook vrij voor 22u ‘s avonds op een weekdag? En dan spreken we nog niet van het weekend. Sport, muziek, studie,...) Maar natuurlijk had ik bij de naam “Tom De Cock” al een gezicht kunnen plakken. Blond, jong, niet mis om naar te kijken ook, top! (Danku Google!) Af en toe wat gevraag-antwoord op twitter was zeker al niet meer vreemd voor die tijd. Dat iemand er mij wat later op moest wijzen dat je al getrouwd was met Maarten zal ik hier ook maar even kort vermelden 😂. Maar dat was dus even een kleine, laat ons zeggen fail, van mijn kant. Bon, moving on! ...en verder geklets op twitter 😝

Marathonradio 2013. Tot op de dag van vandaag zit de reclame uit Joepie nog altijd tussen het plastic van de onderlegger op het bureau waaraan ik de voorbije 7 jaar studeerde.

Anyway.

Het begon met af en toe wat mee te pikken tussen het studeren door. Vaak Tom, meestal Peter. Dit veranderde al snel naar meestal Tom, soms eens Peter. Het evolueerde op het laatste zelfs tot enkel Tom, niet Peter (sorry 😅). En toen begon het tweede deel van die 4 jaar kletsen op twitter.

Vier jaar, VIER JAAR heeft het geduurd voor ik eindelijk de kans kreeg om u te ontmoeten. Geniale dag op de boekenbeurs in het al verre verleden, 2015. De eerste boekenbeurs met mijn huidige werk (toen nog als de onbenullige stagiaire die al doodcontent was om gratis naar het jaarlijkse boekenparadijs te mogen). Ik ben die dag speciaal langer gebleven om eindelijk eens hallo te zeggen. Een hallo die ik nooit zal vergeten. “Gij zijt toch Margo van twitter hé??” Een paar maanden later, om 2u ’s nachts hebben we nog ergens een blurry gesprek gehad over koetjes en kalfjes en de nieuwe plaat van Justin Timberlake (want blijkbaar vonden ze opeens Me and my broken heart van Rixton niet meer. Also, met dank aan jullie leren kennen. De band bestaat nog maar hebben ondertussen de naam Push Baby aangenomen en hun muziekstijl is letterlijk door de mixer gehaald. I still have no idea why.)

 

Een jaar later opnieuw naar de boekenbeurs! Tweedejaarsstagiaire Margo mocht opnieuw de foto van het jaar verzilveren en wie beter te vragen dan Tom. Met “En toen kwam jij” juist een nieuw boek uit, ideaal idee. Na de foto nog een korte babbel – en photobomb van de chef en kuisvrouw – mocht ik nog even vertellen wat ik op de boekenbeurs gekocht had. Tot op vandaag misschien niet het beste idee ooit, maar hé, op de radio geweest!

Fun fact : enkele maanden voordien had ik een review geschreven over het boek. Daarin verwerkt ook een kleine opdracht aan mezelf om een brief te schrijven aan een toekomstig kind. Deze brief heb ik eind oktober 2016 ook voorgelezen in klas voor een schrijfopdracht. Maar dit was niet de enige keer dat dit boek een onderwerp op school werd. In mijn tweede jaar in Kortrijk (5^de jaar hoger onderwijs, 2018 dus) heb ik opnieuw een passage uit het boek gebruikt in mijn les “creatief schrijven” waar we een stukje uit een boek moeten voorlezen waarvan we vonden dat dit goed, meeslepend,… geschreven was. Mijn docent, zelf auteur, was hier ook compleet akkoord mee en is zelf het boek gaan lezen. Dat wil volgens mij iets zeggen…

Nu we er toch over bezig zijn; AAN ALLE DOCENTEN SOCIAAL WERK: maak dit boek VERPLICHTE LECTUUR voor uw leerlingen. I beg you. Ge gaat er geen spijt van hebben. Ja, we leren over adoptie. Vluchtig. Zien enkele cases en dat is het dan, boeken toe. Maar dit heeft mijn ogen geopend. Echt, must read.

Flashforward twee jaar naar Arhus. Het einde van mijn eerste jaar in Kortrijk, 4^de jaar hoger onderwijs en eindelijk eens geen herexamens, olé! Op MNM was juist de laatste dag van Marathonradio begonnen, iedereen die zijn rapport kwam tonen op De Munt in Roeselare kreeg een ijsje. Ik ben toen speciaal afgestapt voor mijn halte. Niet alleen voor de crème of om eens goeiendag te kunnen komen zeggen maar ook om de tweede editie van de toen nog bestaande marathonradioawards uit te rijken. Ingeroepen in het mooie 2016 ( toen won je nog beste presentator overdag) maar helaas al gestopt na marathonradio 2017 want de “vaste garde” van de marathonradio facebookgroep was afgestudeerd en ook op mijn blog ging in de zomer van 2018 – helaas - het licht uit.

Bon, genoeg gezeverd.

Ik ga er geen doekjes om winden, Tom. Jij was altijd een lichtpuntje op de dagen waar het wat donkerder was. Het was een zalige tijd om je bezig te horen op MNM. Maar het leven gaat nu eenmaal verder en ook jij bent duidelijk klaar om andere oorden op te zoeken. Ik ga je super hard missen op mijn radio (tot je een dezer weer eens langskomt met je podcast, obviously). Het ga je goed, tot heel snel op twitter en op het (grotere) scherm. En vergeet niet : YES. YOU. CAN.

Big Hug, peace out.

M.