My life as a... (part one)

classical musician  (Een dag in het leven van een klassieke muzikant)

Hoi iedereen. (English below)

Tijd om even persoonlijk te worden en jullie te vertellen over mijn leven als muzikant en hoe ik evolueerde naar de persoon die ik ben vandaag.

Deze week neem ik jullie mee naar de beginjaren van mijn opleiding, mijn problemen op school en het Jeugdensemble waar ik deel van uitmaak.

Veel mensen hebben het verkeerde beeld van muzikanten. Wanneer men over “muzikanten” spreekt hebben ze het vooral over de gitarist/zanger/drummer/pianist van een of andere bekende band. Maar er zijn nog andere muzikanten dan die van het rock/pop/…genre. Veel andere.

Ik heb het natuurlijk over klassieke muzikanten. En ja ok, uiteraard hebben een groot deel van die rock/pop/… muzikanten een klassieke opleiding genoten, maar er is nog altijd een groot verschil tussen klassiek geschoold ZIJN en klassieke muziek SPELEN.

Wanneer ik mensen vertel dat ik klassieke muziek speel krijg ik vaak het gevoel dat ze denken dat ik een echte nerd ben en hele dagen zit te oefenen. En ja, ik was ook een nerd… tot het 2^de middelbaar had ik zelfs nog nooit van de Jonas Brothers gehoord. Ik ben opgegroeid me de concerto’s van Mozart, Vivaldi, Beethoven,… maar ook met bands zoals ABBA, Queen en The Beatles. En aangezien mijn eigen vader mijn leerkracht saxofoon was kon ik ook niet anders dan dagelijks te repeteren. 

Mede door deze factoren (klassieke muzikant, geen idee van de dagelijkse muziek, brildrager en ook al niet van de magerste) werd ik zeer vaak en lang gepest in mijn lagere en middelbare school. In het middelbaar begon ook het pesten via de multimedia ( vooral msn) tot de mama van een vriendin uiteindelijk naar de schooldirectie stapte. Ik kwam eindelijk wat bij zinnen en realiseerde mij uiteindelijk hoe diep ik er in zat. Zelfs tot op de dag van vandaag heb ik nog altijd moeite met het appreciëren van complimenten want ik kan nog altijd niet uitmaken of ze serieus gemeend zijn of niet. Hoewel ik wel weet dat ze serieus zijn als ze van mijn vrienden komen... 

Aangezien ik zo zwaar gepest werd heb ik lang getwijfeld of ik bij het jeugdensemble in mijn gemeente ging gaan. Mijn ouders zaten toen in de Fanfare van dezelfde VZW en ik was, denk ik, gewoon bang dat ik opnieuw gepest ging worden door deze nieuwe groep. Verkeerd gedacht dus. In het begin was het wat vreemd om eindelijk als een “gelijke” aanvaard te worden door, toen nog, totaal onbekenden. Maar tot op de dag van vandaag ben ik nog altijd blij dat ik toen toch de stap heb genomen om bij het Jeugdensemble te gaan. 

Ik zat 3 jaar in het Jeugdensemble toen ik gevraagd werd of ik geen zin had om mee te doen aan de jaarlijkse activiteiten. En toen heb ik nog sneller ja gezegd omdat ik echt bij de groep wou horen. Dit jaar was het vijfde jaar op een rij dat ik meedoe aan die activiteiten en ieder jaar begin ik er meer en meer naar uit te kijken. 

Volgende week ga ik verder hierop want willen of niet, April heeft blijkbaar 5 donderdagen dit jaar :D 

Ik hoop dat jullie nu begrijpen hoe ik mij soms voel en ik hoop jullie volgende week terug te zien...

laat iets achter! 

---

Hy everyone

(first of all, sorry if my english is bad in this post but I tried to translate everything as good as possible and I didn't let someone read this before posting.) 

It’s time to get a bit personal and tell you guys about my life as a musician and how I evolved to the person I am today.

This week I’ll tell you about the first years of my education, my problems during school time and the Youth Ensemble I am a part of.

A lot of people have the wrong image of musicians. When they’re talking about “musicians” they’re mostly talking about the guitarist/singer/drummer/pianist of a famous band. But there are other musicians than the ones playing pop/rock…. A lot of others.

Of course I’m talking about the classical musicians. And yes, a lot of rock/pop musicians did have a classical education but there’s a difference between being classically educated and playing classical music.

When I tell people that I play classical music I get the feeling that they think I’m a real nerd and I’m practicing all day long.

And yes, I was a nerd… until second grade I didn’t even know the Jonas Brothers. I am raised with the music of Mozart, Vivaldi, Beethoven…. And bands like ABBA, Queen and The Beatles. And because my dad was my saxophone teacher, I just couldn’t miss a day of practice…

Due to these factors ( classical musician, no idea of the modern music, wearing glasses and not the fittest one around) I was bullied pretty badly in primary and high school. In high school, the bullying through multimedia started ( mostly MSN) until the mom of a friend of mine went to the school board. I finally realized that I was really deep in it. Even until today I have trouble accepting compliments because I can’t determine whether they are serious or not. Although I know they are certainly sincere when my friends say them…

Because I was bullied this bad I hesitated a long time to join the Youth Ensemble in my town. Both my parents were then in the Fanfare of the same NPO and I was, I think, afraid that I would be bullied again in this new group of people. Thought wrong. In the beginning it was kinda weird being accepted as an equal by, then, total strangers. But I’m still glad I took that step and joined the Youth Ensemble.

3 years later, I got the opportunity to join the yearly activities. My ‘YES’ came even quicker because I really wanted to fit in. This year was the fifth year in a row that I joined the activities and I’m looking even more forward to them every single year.

Next week I’ll continue this story because, believe it or not, April has 5 Thursdays this year….

bye!

leave a comment :)